Soms lijken gebeurtenissen niets met elkaar te maken te hebben en bestaat er toch een causaal verband. Neem de aanschaf van een tafelkleedje en de komst van onze nieuwe hond...
Dat zit zo. In de zomer van 2011 gingen we voor de eerste keer naar de vide grenier (lege zolder, oftewel rommelmarkt) van Mont St. Jean. En het was meteen een van de leukste markten die we ooit bezochten, daar in het Middeleeuwse stradje op de beburchte berg van de Heilige Johannes.
We kochten er veel: een schilderij (zie eerder bericht), vier Marokkaanse vazen voor ons nieuwe huis Marrakech, een picknickmand die we van de zomer meegeven aan onze gasten, 25 meter gordijnstof, enfin, noem maar op. We kochten er tevens een tafelkleedje. Niet zo maar een nappe, zoals dat in het Frans heet, maar eentje van Hotel La Cloche. met de opdruk van een gestileerde klok in het hart van het lichtgroene kleedje.
Eenmaal thuis de website van La Cloche bezocht: ligt dat vermaarde hotel gewoon in Dijon?! Dus wij erheen. Om foto's te maken. En te proeven. En te kijken of ze nog steeds diezelfde tafelkleedjes hadden. Maar soms ben je niet goed wijs. Tenminste, ik niet. Zo vergat ik die eerste keer niet mijn camera, maar wel het batterijtje dat erin hoort. Daar kwam ik pas achter toen de bestellingen al gedaan waren en de ober juist een leuke foto wilde maken van Elly en Jurriaan aan hun voorgerecht:-( Niks foto's dus en niks stukkie voor deze weblog. Maar aan het einde van de rit wel gewoon 100 euro armer hè...
We moesten dus terug naar La Cloche (het zou nog een duur tafelkleedje worden zo), hetgeen afgelopen zaterdag geschiedde. Nu met batterij in de camera én een opschrijfblokje én mijn nieuwe visitekaartjes met de eigenwijze titel 'critique culinair' erop. Want als je dan toch vaste gast wordt, kunnen ze ook maar beter weten wat voor vlees ze in de kuip hebben.
Enfin, we hebben fantastisch gegeten daar in La Cloche (de eerste keer ook al trouwens). Twee kostelijke amuses vooraf, drie lichte gangen van topkwaliteit, mineraalwater en koffie met frandises toe. En dat alles voor 35 euro. Daar komt dan nog wel een fles chardonnay d'Azé bij (26 euro), maar dan heb je het ook wel gehad.
Omdat de Fransen houden van opschieten aan tafel (behalve op zondagmiddag), hadden we nog tijd over om even naar Emmaus te rijden in Dijon-Nord. Je weet wel, zo'n kringloop voor het goede doel, waar je wordt geholpen door daklozen en ex-verslaafden en andere mensen die graag wat om handen hebben. En daar vonden we onze nieuwe hond. Een oud baasje, zeker en zelf net zo viltig als sommige van de werkers bij Emmaus. Maar ook heel lief en rustig. Hij mist een oor, maar dat lijkt onze nieuwe vriend niet te deren. Want hij is reuze blij dat-ie op Bellevue is neergestreken en het gaat goed met Enna samen ook. Hoe hij heet? Officiaal Clochard, naar Hotel-restaurant La Cloche. Een toepasselijke naam in meerdere opzichten, omdat-ie er ook uitziet als een clochard (tussen haakjes: het begrip clochard is ontstaan in de oude hallen van Parijs, waar om een uur 's nachts de klokken - les cloches - luidden als de markt ging sluiten. En dat was het moment voor de arme sloebers van de Lichtstad om naar de markt toe te gaan en zich te goed te doen aan wat er overbleef aan etenswaar). Maar goed, onze nieuwe hond dus. We noemen hem in het dagelijks leven natuurlijk niet Clochard, maar gewoon Klossie. En hij heeft al zijn eigen tafelkleedje...
Wat een droppie! En al vriendjes met Enna? Was het een leuke Emmaus verder?
BeantwoordenVerwijderen